“Het spijt me. Het is niet het resultaat waar we op hoopten. Op de scan zijn uitzaaiingen gevonden in de lever. Acht om precies te zijn.”
Zo heb ik dat ook ooit geleerd, een slechtnieuwsgesprek voeren. Geen valse hoop wekken. Niet om de hete brij heen draaien. Met de deur in huis vallen. Eerst moet het bruine water de kraan uit. En vervolgens: mogelijkheden schetsen. Handelingsperspectief bieden.
Dat laatste probeerde de arts ook wel, hoorde ik later op de opname die ik had gemaakt. Maar geloof me, als je net te horen hebt gekregen dat je leverkanker hebt, kun je geruime tijd geen andere informatie opnemen.
Vier weken daarvoor was er nog weinig aan de hand. Toen kwam er een telefoontje van het bevolkingsonderzoek darmkanker, waar ik aan mee had gedaan, met een uitnodiging voor een vervolgonderzoek. Twee weken later had ik een tumor in mijn dikke darm. Dat was schrikken, maar goed, zo’n tumor haal je weg en dan ga je weer door. En weer twee weken later was er dit.
Dit is andere koek. “De prognose is niet gunstig.” Wat zoveel wil zeggen als: “We gaan kijken wat we voor je kunnen doen.”
“We,” dat zijn in dit geval de oncologen van het UMCG, waarnaar ik binnenkort word doorverwezen. Maar daar moet ik me nog niet druk om maken. Eén stap tegelijk. Eerst moet die tumor eruit, of eigenlijk het stuk darm waar hij in zit. Dat is al vervelend genoeg. Het ding zit op een lastige plaats. In het beste geval kan het laparoscopisch, en ben ik na twee nachten weer thuis. In het slechtste geval moet ik toch open en krijg ik een tijdelijk stoma om de twee stukken darm rustig aan elkaar te kunnen laten groeien.
Het zal allemaal wel. Ik kan me er werkelijk niet druk over maken.
“Hoe voel je je nu?” Over een paar weken kan ik die vraag waarschijnlijk niet meer horen, maar op dit moment denk ik nog elke keer serieus na over het antwoord. Ik weet niet hoe ik me voel. Ja, ik ga hier waarschijnlijk aan dood. Maar vandaag nog niet, en morgen ook niet, en het heeft niet veel zin om verder vooruit te kijken.
Het nieuws veroorzaakt ook een soort van algehele staat van paraatheid die eigenlijk wel prettig is. Alles is intenser, ook de mooie dingen. Een ander effect: het is ineens glashelder wat belangrijk is en wat niet, waar ik tijd en energie in moet stoppen en waarin niet.
En dan voel ik nog iets vreemds, iets wat ik moeilijk kan plaatsen. Een gevoel dat het wel klopt zo. Opluchting bijna. Waar komt dat nu weer vandaan? En mag ik dat wel voelen? Word ik niet geacht om te vechten tegen de kanker?
Van mijn huisarts heb ik een doorverwijzing voor gespecialiseerde psychologische hulp, maar daar is een wachtlijst van drie maanden voor.
Nu ik dit van me af heb geschreven (“Altijd van je áf schrijven!”), twijfel ik of ik het moet posten. Het is geen verhaal. Het heeft geen kop, geen kont, geen boodschap. Nou ja, misschien komt dat nog.
Ronald! Potjan3!! Jij kan er rustig onder zijn (fijn!!) maar ik schrik er van. Obligate teksten als ‘sterkte’ of op z’n goed Gronings ‘kop d’r veur’ zal ik achterwege laten. Het is wat het is, en dat is mooi k&t! Dikke zoen uit de Oost.
Goed dat je het zo hebt genoteerd en mooi zoals je je gevoelens beschrijft.
Ik hoop dat je er op zo’n mentaal krachtige manier mee kan blijven omgaan. Dat wens ik jou enorm toe.
Ronald, jongen, och heden… wat moet je hier mee? Van je afschrijven lijkt me een goed begin. Met de wijsheid zit het wel snor bij jou, gelukkig. In wijsheid zit ook de houvast. Ik wens je er nóg meer van. “Steady as she goes.” ♡
Man, man wat een slecht nieuws.
It has a heart. Sterkte Ronald.
Wat die klotecellen ook allemaal uitspoken in jouw lijf weet ik niet, maar het heeft dat prachtige schrijftalent gelukkig niet aangetast. Moedig voorwaarts, dag voor dag. Ik denk aan je met een dankbaar gemoed, voor een intense tijd samen. Liefs, Jan ( LEVI 2030)
Beste Ronald,
Wat een ontzettende kloten-boodschap voor je. Ik wens je alle kracht en energie die je de komende tijd nodig hebt.
Wanneer je dit zelf nooit is overkomen, dan is het nauwelijks voorstelbaar of invoelbaar wat er aan emoties los komt. Heel even voel je als een steek de ernst en de impact wanneer je hoort dat een ander het gebeurt. Maar ik leef met je mee.
Hou je taai.
Goede groet,
Loek
Wat een ruknieuws. Hou je taai Ronald!
Wauw Ronald, wat een bericht! Wat klote ook!
Het raakt me, net zoals je een tekst ooit schreef onder mijn verhaal over een burnout. “Kom maar een keer wandelen met een wijze ondernemer..” .
Dus bij deze ; als je binnekort een keer wilt kletsen of wandelen, let me know!
Heel veel liefs en sterkte komende dagen,
Jip
Heftig nieuws, Ronald.
Hoop dat er de komende tijd veel moois op je pad komt en dat je daar super intens van kan genieten.
🍀❤️
Fijn dat je niet om de hete brij heen schrijft. Maar: wat onwijs klote zeg! Liefs en sterkte uit het zuiden.
Sterkte Ronald.
Sterkte, Ronald.
Heftig bericht. Hou je taai en sterkte Ronald!
Liefs voor jou. <3
Zo zeg Ronald, wat een naar nieuws. Ik wens je heel veel kracht toe en ik wens vooral ook dat de oncologen in het Umcg toch kunnen gaan inzetten op een (spoedig) herstel. Blijf de mooie dingen zien…take care. Sterkte! 🙏💚
Kutzooi dit Ronald. Liefs
Wat een kloten bericht op deze vroege ochtend, Valentijnsdag. Kop d’r veur Ronald!
Shit Ronald, dat is slecht nieuws. Ik hoop dat je in het dieptepunt ook wat lichtjes vind en wens jou en je familie veel liefde de komende tijd
Heel veel sterkte!
Ow man. Ik wou dat ik kon schrijven zoals jij dan schreef ik je een warm gevoel. Klotezooi. Sterkte.
Heel veel sterkte gewenst Ronald!
Wat een klotezooi. Veel sterkte Ronald!
Godverkolere man. Sterkte.
Dit bericht spookt de afgelopen dagen door mijn hoofd. Wisselende gevoelens: schrik en medelijden, bewondering voor je dapperheid om het zo te beschrijven, maar ook pijnlijk bewust van mijn eigen sterfelijkheid. Het bevestigt mijn keuzes hoe ik mijn laatste jaren wil doorbrengen.
Ik hoop dat je nog een flinke tijd mag genieten van iedereen en alles om je heen. Dank voor wat we samen hebben mogen doen en beleven. Het ga je goed.
Sterkte Ronald!