Als alles goed zou gaan, zou ik nu kankervrij zijn – voor zolang het zou duren, uiteraard. Maar alles ging niet goed.
Afgelopen donderdag was ik in het UMCG, voor de afgesproken microwave ablatie. Ik lag klaar om in de CT-scanner te worden geschoven. Een team van minstens zes mensen stond om me heen: radioloog, anesthesist, chirurg en nog wat hulptroepen. Een van die laatsten schoof een kapje over mijn gezicht en drie seconden nadat ik had geroepen dat ik niets merkte, was ik onder zeil.
Toen ik bijkwam voelde ik me opvallend helder. Ik wist waar ik was, en waarom. De verpleegkundige checkte wat functies en vrijwel onmiddellijk stond ook de anesthesist naast mijn bed. “We hebben de ingreep helaas niet kunnen doorzetten. Op de scans zagen we dubbel zoveel metastases als zes weken geleden. We hebben nog gekeken of we …”
De rest heb ik niet meer geregistreerd.
Enerzijds zit ik nu met een boel vragen. Bijvoorbeeld: waarom hebben ze niet in ieder geval iets gedaan? De helft wegbranden was toch ook mooi geweest? Later deze week heb ik de gelegenheid om al die vragen te stellen.
Anderzijds is de kern wel duidelijk. Mijn kanker is agressief en genezing is uitermate onwaarschijnlijk. Het zou al mooi zijn als ze het proces kunnen vertragen. Op een gegeven moment (vrij snel ben ik bang) wordt dat een afweging tussen tijdwinst aan de ene kant en de bijwerkingen van de chemo- of andere therapie aan de andere. Dagen toevoegen aan het leven.
Veel belangrijker nog, en ik leen dit motto van lotgenoot Peter Leenhouts, is leven toevoegen aan de dagen. Tijd doorbrengen met familie en vrienden. Oude bekenden opzoeken nu het nog kan. Dat is een uitdaging voor mij, want ik ben meer van het lummelen en mijmeren in m’n eentje, maar ik ga mijn best doen.
In dat verband: iedere eerste zondag van de maand, van 5 tot 7, serveer ik soep bij mij thuis, voor iedereen die mij een hart onder de riem wil steken, of een lever. Aanstaande zondag 5 november is het weer zover.
En verder bof ik maar, want het is deze week knuffelweek in de wijk waar ik woon.
PS – Marianne, van Buurtzorg, herkende Leven toevoegen aan de dagen als titel van dit boek. En zo te zien past dat precies.
Jemig…wat een ongelooflijk heftig bericht voor jullie. En wat heb je dit bijzonder knap verwoord. Ik wens je veel warme soepmomenten en nog meer knuffels.
Heel open verwoord Ronald. Zo is het “ leven toevoegen aan de dagen”. Eigenlijk is het boek voor iedereen, ook als je niet ziek bent, geen zorgverlener bent.
Ik zie je snel en hopen nog op mooie gesprekken.
Ronald, wat een rollercoaster! Ik wens je heel veel knuffels en mooie soep momenten. Dominique
Hoi Ronald,
We kennen elkaar niet, maar ik wil je sterkte wensen. Sommige mensen zijn allergisch voor het woord ‘sterkte’ maar ik vind het een mooi woord. Want het is precies wat je nodig hebt, denk ik. En het is geen loze kreet, want ik wens je echt kracht toe. Verdorie het is me toch wel even iets om te verwerken zeg. Doe het maar eens even. Wubbo Ockels, je kent m nog wel, die zei nadat ie een soortgelijk bericht had gekregen, ‘pffffff ineens hoefde ik niks meer, hoefde ik geen dingen meer af te maken, me geen zorgen te maken over financiën of dat soort dingen. Er viel heel veel van me af’.
Ja. Nou ja, dat kan. Ik denk dat de grootste kunst is om dat mijmeren van jou een beetje ‘in de hand te houden’.
Want ik kan ook goed mijmeren, lekker in mijn uppie. Maar mijn gedachten slaan ook wel eens op hol. Dat is handig als je een creatief beroep hebt zoals ik, maar soms ook onhandig omdat die gedachten zooooooo snel gaan en je soms alle kanten op slingeren. En dan zou ik ze wel eens willen uitzetten. Maar ja, hoe harder je dat probeert, hoe minder het lukt natuurlijk. Dus hoe zet je je (vervelende) gedachten uit. Dat zou voor mij de grootste uitdaging zijn in zo’n situatie als de jouwe.
If you succeed in doing that, tell me how! (Goed gejat van Bazz Lhurmann).
En lees the subtle art of not giving a f*ck. Leuk en leerzaam.
Sterkte stranger! En dat je nog veel soepeters mag ontvangen!
Groetjes, André
Wat een verhaal Ronald, bizar.. 🥣
Wat een achtbaan dit Ronald. Onwerkelijk en bizar. Probeer te blijven genieten van alle momenten van samen zijn. Veel liefde, soep en knuffels. Dikke kus 😘
Fuck Ronald. Heftig. En wat doe je dit mooi. Een virtuele knuffel van mij, op de vleugels van de storm, uit Nijmegen.
Kolere, Ronald. Ik lees nu pas je verhaal. Wat een verschrikkelijke narigheid, ik hoop dat je de soeppan helemaal leeg hebt gekregen afgelopen zondag. Dat er nog maar vele soepzondagen mogen komen. Liefs en big hug – X