Harde cijfers

9 – het aantal uitzaaiingen in mijn lever. 

24 – de diameter van de grootste, in millimeters. 

6 tot 9 – mijn levensverwachting zonder behandeling, in maanden.

2 tot 2,5 – mijn levensverwachting als geen curatief traject mogelijk blijkt, in jaren.

50 – de kans dat een curatief traject mogelijk is, in procenten.

6 – het aantal chemokuren dat gaat bepalen welke kant het kwartje op valt.

Gisteren had ik het eerste gesprek met de internist-oncoloog, en dit zijn de harde cijfers. Mijn lever zit vol met gezwellen en als die niet dood worden gemaakt, maken ze mij dood. Daarnaast heeft de darmtumor vrijwel zeker nog meer kankercellen naar mijn lever en de rest van mijn lichaam gestuurd. Dat leiden de artsen af uit bestudering van het omliggende weefsel dat ze hebben meegeknipt toen ze de tumor verwijderden. Daarom heeft opereren of bestralen (“een curatief traject”) nu geen zin; je vangt dan alleen wat je kunt zien. Er zou ook te weinig lever overblijven trouwens.

Het is, met andere woorden, erg spannend. Zo snel mogelijk begin ik met de eerste chemokuur, van in totaal zes keer drie weken. 18 weken tikt al behoorlijk aan op 6 tot 9 maanden, dus er is haast. Aan het einde, en ook al op de helft van de behandeling, word ik gescand om te kijken hoe de uitzaaiingen reageren. Als ze krimpen, dan kan de lever mogelijk (!) kankervrij worden gemaakt en ben ik voorlopig (!) “schoon”. Wordt de groei in ieder geval flink afgeremd, dan heb ik nog een paar leefbare jaren te gaan. Misschien wel twee paar. Reageren ze niet of nauwelijks, dan is het snel klaar met me. Er is geen plan B.

Wat betekent dit allemaal? In de eerste plaats: ik heb een kans. Het is niet iets waar ik een lot voor zou kopen, normaal gesproken, maar ik heb een kans. In de tweede plaats is de chemo (naar verwachting, uiteraard) sowieso levensverlengend, dus daar hoef ik niet lang over na te denken. En in de derde plaats: als ik niet aan het bevolkingsonderzoek darmkanker had meegedaan, dan zou ik zonder het te weten aan mijn laatste jaar bezig zijn. Dus als je zo’n uitnodiging in de bus krijgt, dan weet je wat je moet doen.

Zo’n rondje chemo van drie weken bestaat in mijn geval uit een infuus op de eerste maandag, dan twee weken tabletten slikken en tenslotte een week rust. Hoeveel ik daarnaast kan doen hangt af van hoeveel bijwerkingen ik ervaar – dat schijnt enorm te verschillen per persoon. In ieder geval voel ik er weinig voor om 18 weken (ruim vier maanden) fulltime patiënt te zijn. Daarom heb ik contact gezocht met Jerymias, de man die mij met zijn unieke aanpak een paar jaar terug heeft geholpen om af te vallen van 125+ kilo naar 90-. Hij gaat me helpen om fysiek en mentaal zo fit mogelijk te blijven. Daarnaast wil ik iedere zondagmiddag soep blijven serveren voor iedereen die meeleeft. De zondagen zullen zeer waarschijnlijk mijn beste dagen zijn, gezien het chemo-schema, dus dat komt goed uit. En ten slotte zou ik graag een beetje werken. Schrijfwerk waarvoor ik de deur, of in ieder geval de stad, niet uit hoef, en met flexibele deadlines. Iets wat wel belangrijk is, want anders is het zonde van mijn tijd, maar niet urgent, want ik kan niet beloven wanneer het klaar is. Als dat geen onweerstaanbaar aanbod is, weet ik het ook niet meer.